Netgedichten

netgedicht (nr. 13.966):

Uitstoot

Verstout dan mijn wil tot dragen, om zee
behoudt water zijn horizon terwijl
hij zijn hand uitsteekt, vuurvaste.

De hemel vervloeide, al even staat
het huis wijdbeens zo het verschonende licht
mijn aarzeling al doorbreekt en glas
breekbaarder laat wezen dan dat men kan
meewegen, dat het zich gewoon
niet dragen laat.

Het vlees dikte zich reeds in tot heden
sindsdien tot voertuig waar men
levenslang uitsloop net nu de lente
zich afschreef, te warm voor dooien.
Als de moeder die het barende kind laat.

Geen drinkgelag blijkbaar
aan duurzaam verbeelden,
legt men de zilveren uitstoot van
nachten op tafel, in plaats.