En het verdriet dan

zo stil, zo doods
het wintermuseum
ver weg van wijsheid
en brede straten

ik hoef niet na te denken
binnen zijn ramen, verdwenen vaders
en kinderogen zonder voedsel

de nacht naast me, ellendig
als een koud, kil huis
en ik schep geraamtes
in de bevroren spoelbak
naast label nummer één

de opgehoopte sneeuw
scheur ik tot stilte
ineengedoken, aangevreten
doorheen het asfalt van verweer

ik hoef niet na te denken
in mijn openstaande mond
valt de winter neer

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 24 januari 2007

miemakehotmail.com

En het verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 19 stemmen 437