Griekse sneeuw
Blank, blozend kind met je blauwe ogen,
wat ben je toch moedig,
zoals jij leeft, sneeuwwit Hollands kind,
op dat kleine Griekse eiland, Ithaka,
omspoeld door de blauwe zee.
Eros, zeggen de Grieken,
Eros, de god van de liefde,
heeft jou gemaakt.
Je bent nu tien jaar,
lief en mooi en zo kwetsbaar.
Niet eens lach je mij uit:
ik ben je moeder,
je bent uit mij geboren,
lang na een zinderende nacht,
op het strand.
Ik liet je achter, op Ithaka,
het Ithaka van Odysseus,
de mooie, Griekse visser,
die ik eens beminde.
Hij noemde mij 'zijn Afrodite',
toen we nog verkeerden met de goden,
lange, zwoele, nachten
en koele morgens, op het strand.
Eén keer per jaar kom je naar Nederland,
dan praten we, lachen we,
en kijken we naar de foto
van jou en mij en Odysseus,
in de sneeuw.
Telkens wanneer ik naar die foto kijk,
word ik verraden door mijn tranen.
Niet eens, lieverd, lach je me uit,
nee, je luistert aandachtig
naar alles wat ik je vertel.
Je vraagt me zo vele vragen,
maar de antwoorden heb ik niet,
ik verdrink in het koreander
van je heldere ogen:
zo wordt de sneeuw heel even zomer.
Dan lach je weer en zeg je,
- als de Pythia uit Delphi -
'Griekse sneeuw kan niet smelten'
Ik weet zeker dat je gelijk hebt,
mijn kind, mijn lieve kind:
Griekse sneeuw kan niet smelten.
Geplaatst in de categorie: kinderen