Netgedichten

netgedicht (nr. 15.007):

koud kind

in verlangen naar de bergen
- om het even waar -
zie ik kille rotsen staan
die naakte stenen baren
door de hete zon, vrieskou
en het snijdend water.

aan hun koude tenen
op de hellende morene
nader ik schuchter een boreling
en klop voorzichtig aan.
hij opent zijn stenen bemanteling
zo kan ik binnengaan.

wat ik vind is een verloren kind
dat bevroren in zijn holte ligt.

lang kijk ik naar zijn trekken
ontstaan uit geest en pen.
ik zal het maar niet wekken
hoewel ik het herken.