Strijklicht
ruw, zoals de zee zwalkt
over aarde, sluit ik mijn ogen
op de einder, voel hoe
duinen zich smal vouwen
rond voetstappen
waar dunner wordende
dromen kijken in het
aangezicht van leegte
het schreien verbergen
achter de ranke boog
van rietlicht
hoe kan je zeggen
wanneer golven
zich stil leggen op
mijn adem
dat je me niet
loslaat
dat ik jou
met sterren omring
ik ben niet meer
dan de late avondzon
nog minder dan
het schetsboek
van de wandelaar
die voorbij
de zwarte nacht
wind fluistert
naar zijn stervend hart
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 21 maart 2007
Geplaatst in de categorie: emoties