Netgedichten

netgedicht (nr. 15.082):

De laatste draak

De gloed, het vuur,
de warmte, het uur
waarop gebeuren moet
door eenzaamheid gevoed

Gebroken, woest en overstuur
werpt hij een grote wolk van vuur
Een hoge gil verstomt terstond
een vrouw ligt zielloos op de grond

Door pijn en woede destructief
maar tevens kinderlijk naïef
drukt hij zijn neus tegen 't slappe lichaam
en zoekt en vindt er even troost