zijn lange, zwarte jas

opnieuw wacht hij onder mijn raam
herhaalt het wegvallen van tijd
wanneer uren nog nauwelijks spreken
en mij tot vreemde maken

zonder het zelf te weten en met
mijn stem op zijn rug, knik ik hem toe
het gezwel van stilte in mijn handen

hij mompelt nog steeds, voorover gebogen
draagt zijn jas op wijzers van de nacht
heen en weer, af en aan
mijn raam voorbij

misschien morgen, fluister ik hem toe

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 28 maart 2007

miemakehotmail.com

zijn lange zwarte j

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 10 stemmen 267