en ze leefden
ik kan de vroegte
wel begrijpen, de bruid in trouw
en korte verhalen
met onbedekt en zelfde gezicht
de mond zo rijk, geheel luchtledig
de houdbaarheid of ochtendhanden
het tijdelijke in prachtig licht
maar ik weet van stilte, het lijdzaam staren
het gedoofde vuur in gesloten nachten
onvolmaakt en ooit geleden
dus ik liet hem gaan
de bruidegom
haastig weg in verlaten dagen
toen hij schreeuwde over grenzen
en zijn vage koninkrijk
ik was een kind
omringd door sprookjes
maar begreep de sterflijkheid steeds meer
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 18 mei 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie