visioen
Hoe snerpend knarst de schaduw,
En kwijnt het wit weg,
Zo ver als de reis kort is,
Zo diep is het gapende gat,
Waarin leegte leegte opvult galmend in het niets,
Aan haken hangen ogen,
En in de starre stilte gaan zij voorbij,
Wie zou nu durven geloven,
Dat hij daar later zat.
Geplaatst in de categorie: filosofie