Netgedichten

netgedicht (nr. 16.159):

Je bracht bomen

ieder uur
sleept de hemel
naakt

het dodendoek mee
over doorkruiste nachten

schaduwengelen krassen
planken

tot stilte zich herhaalt
op grijze, afgeleefde
grond

zonder
me aan te raken
en zonder een woord

zocht jij wat
werd omgebracht in mij
voordat mijn strakgetrokken
handen zwegen

en ik het hoofd afwendde
van het licht

je wilde nog iets fluisteren
over liefde en duizend stappen meer

maar misschien is dit landschap
te klein voor wat jouw ogen
mij wilden zeggen