Ver weg
op zondag
bij het eerste kraaien
van de haan
kleef jij woorden op
mijn mond
met versleten zinnen, voortrazend
op witte benen
ik kruip tot aan mijn
waarheid
waar je me vastbindt
samen met de doden
die de stamboom verpletteren
tegen mijn borsten
en mij de ongenade laten dragen
als een heldin met een opgelegde
plicht
soms valt de stilte verder
dan de appel van
een boom
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 4 juli 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie