Netgedichten

netgedicht (nr. 16.420):

Kerkenpad

Van ver al zie ik moeder
aangewandeld komen
over de Hodonkse akkeren.
Op de Vonderbrug kruisen we elkaar.
Een meisje is ze,
donker van oog en haar.
'Dag moeder', zeg ik.
'Dag kind', groet ze mij
-een man van vijftig jaar-
en ze gaat verder kerkewaarts.

Zo makkelijk valt de tijd weg
in het besef
dat slechts een laag beton
mijn stappen scheidt
van die van haar,
vijfenzeventig jaar geleden.