Netgedichten

netgedicht (nr. 16.571):

een soort schipbreuk

voortdurend voelen wij ons
door het leven tekortgedaan
d.w.z. het gaat veel te snel

zoals de dood ook dikwijls
ongelegen komt...

wij hebben het bestaan ervaren
in al zijn facetten

zuinig omstuimig
doch meertijds onrustig
kabbelend als in een bootje
op een spiegelgladde zee

tot het onverwacht omsloeg
als bij heldere hemel
en wij schipbreuk leden

Lejo van Kuijeren