Desdemona
Ach, konden wij teruggaan in de tijd
toen wij nog dwaalden in ons beider ogen
en blikken niet gekruisigd in mijn spijt
van tranen niet bestemd om ooit te drogen
Toen wij nog kansen raapten en bevlogen
beloftes deden aan een eeuwigheid
toen onze onschuld lag in onvermogen;
in naam der liefde trof ons geen verwijt
Het waren leugens die de waarheid smoorden
zo ook jouw handen in mijn ondergang
door slechts uit jaloezie gesproken woorden
Nu dood spreek ik alsnog in mijn belang:
waarom moest jij ons beiden toch vermoorden
en smaakt het zoetst beminnen thans zo wrang?
Zie ook: http://www.zogezegd.punt.nl
Schrijver: Alexandra van de Pol, 18 juli 2007
Geplaatst in de categorie: afscheid