Netgedichten

netgedicht (nr. 16.989):

Neem me mee; een paar schrammen verder weg.

Neem me mee; een zorgensteen verder.
De steen die alle kilometers opgegeten heeft.
Ik zal op je naam trappen
en verder glijden
op de maalstroom van het krankzinnige wezen.

Misschien is het allemaal een illusie;
is het gewoon dromerig weer
en wacht alles me op;
daar op de kust,
met zijn eeuwige witte stranden
en klinken we onder het naïeve blauw
op het verzuipen van onze verlopen affecten.

Wij hebben onze plicht gepleegd;
de moord van onze silhouetten.
Het heeft ons veel zorgen gebaard.
Onze huiden opengereten.
Ons tot de rand van de wereld gedreven.
Het spleen zijn geboorterecht gegeven.
Maar we zijn diep geworden;
tot op het bot met elkaars vezels verbonden.

Nu kunnen we...wat dan ook dat echt voelt.