Een zwarte maandag

Eigenlijk begon mijn dag al klote
toen ik, stomdronken van de slaap
met veel gerek en nog meer gegaap,
m'n kop aan het keukenkastje stootte

ik deins terug en zoek naar steun,
maar slaag daar natuurlijk niet in,
waardoor ik keihard, vol met m'n kin
op de rand van het gasfornuis kleun

daar staat, juist, dát potje met vet
dat ketst dus zo van de stenen
zonder enig pardon op m'n tenen
had ik het nou maar op de tafel gezet

luid vloekend strompel ik naar buiten,
bots tegen een omaatje op stokken
en hinkel haar finaal van de sokken,
maar ze weet wél mijn val te stuiten

met pepperspray spuit ze razendsnel,
gilt: "Héé losert! Stevie Wonder!
moet je een vet pak op je donder?"
heb ik dát weer, een granny from hell

door psychoma op de hielen gezeten,
haak ik achter een hondenriem en struikel,
waardoor ik head first de heg in duikel
en wordt aldaar in het achterwerk gebeten

niet door oma hoor, hou me ten goede,
maar door zo'n stofzuigerpekinees,
de scherpe tanden in mijn weke vlees
verraden frustratie en ingehouden woede

zijn verhaal kan mij echter niet boeien,
ik vlucht voor oma, de hond en zijn bazin,
een onvervalste Klepzeikernegerin,
terwijl de meute zelfs lijkt aan te groeien

"Mensen, bedaart!" hijg ik buiten zinnen,
maar een opstaande stoeptegel zit me tegen
en met een triple lutz (vijf punt negen),
vlieg ik door een dubbele ruit naar binnen

"Dokter, dokter!" roep ik vanaf de vloer,
"volgens mij moet ik eens aan de bril."
"Dat weet ik wel zeker!" klinkt het kil,
"want u ligt hier bij de groenteboer!"

In een moment van reflectie herpak ik mij
"Ah, perfect! Ben ik al aan de beurt?"
reageer ik uiterlijk kalm en opgefleurd
"Nee! Wij waren eerst!" dreunt ruw van opzij

"Kalmte kan ons redden!" roep ik nog vlug
maar blinde woede kent geen weg terug
en in die gedachte gaat mijn maandag voorbij