Netgedichten

netgedicht (nr. 17.374):

Veel belovend!

hartstochtelijk vond ik je diepe
schaduw, verdonkeremaand
maar toch Liefde, uiteraard

het zijn diegenen, waarvan je doornen ondervindt
op twijgjes, ondiep en te meer somber
tussen intense tinten donker met toch
die eeuwige schakering treurend rood

er zit een dramatisch klampen aan
mijn nuances verzinnen, van deze strootjes
minstens even breed en even diep
waarvan ik evenzeer vallen kan

hoe zou het lijken, mijn gehoorzamen aan
des te socialer of meer met een snuifje marginaal?
het bezetten van een eenzame barkruk
zelfs met een glas statige rode

alsmaar trager en later
helder worden, steeds dieper
bekeken, het vergeten onderhuidse roepen
‘dat alles mooi jouw schuld is geweest’

pffff, als ik wist dat je dan luisteren zou