Nadood
Zoetgevooisde hymnen en lofzangen
bezwangeren de blauwe lucht
Woorden zonder betekenis noch toekomst
dwarrelen neer als herfstbladeren
in het altijd mistig okeren ochtendgloren
Terwijl een vrolijke rouwstoet
van dierbare herinneringen
als een slang
door het rottende groen sist
en de grond zich opent
als een vuilbruine schede
gaapt de tijd nog eenmaal;
slaat het uur der vergiffenis
en is het naderende verleden
met zijn dode avonden
voorgoed in de gedoofde ochtend ontbrand.
Geplaatst in de categorie: afscheid