Netgedichten

netgedicht (nr. 17.829):

Paaien

Kleine kiezels
in maagdelijk wit
bedekken
de smalle oevers
van het klare beekje

Sierlijk
glijdt een oranje
gevleugeld visje
door het kalme water
Haar schubben
glanzend als zilver
strelen het parelmoer
van de bodemschelpen

Ze voelt de stroming
langs haar zijdestrepen
wanneer ze tussen
het watergroen verdwijnt

Daar wacht een partner
die haar
zonder omhaal
zal paaien
om de vader
van haar kroost te zijn