Netgedichten

netgedicht (nr. 18.263):

Als een cactus

in het harde daglicht leerde jij al vroeg
dat je nooit genoeg

tegen schijn beschut zou zijn
om vrijuit van jezelf te geven
te kwetsbaar door de helse pijn
vocht jij fel voor overleven

almaar dikker werd de huid
met een scherp uitstaand verweer
steeds meer

wereld buitengesloten
ingehouden de zuivere tranen
slechts nog dan vergoten
als je onverwacht op krachten stuit
die zich naar je innerlijk banen

toch ontluikt er hier en daar
in weerwil van je harde schermen
een bloeiend teder leven
voor wie volhardt is zonneklaar
jij kunt je hart wel voluit geven
je over de ander ook ontfermen

terwijl je meer nog naar verkwikking dorst
verzacht toch al jouw stekelkorst
met het vaardiger dragen van verleden
en een langzaam groeiend besef
dat je kunt schitteren in het heden
vol warme liefde en vol lef