Glazen vogels
stilte legt gezwegen woorden
lijdzaam op jouw lippen neer
die bitter druipen in de diepe lijnen
ik vraag me af
of daardoor al mijn vlinders
stierven in een hoge vlucht
gekust nog door de storm die wreed
hun vleugels scheurde
laat maar liefste
laat me maar
ik wentel in mijn eigen pijn
en kan nu niet de jouwe dragen
ik weet het
glazen vogels
breken snel hun snavels
op het ijs
maar wij
wij wachten
laten morgen spreken
Geplaatst in de categorie: algemeen