De twijfel nooit ver weg...
Hoe graag ook en met overgave
we het onzichtbare zien
achter of onder alles
wat de zinnen ook maar bieden
toch knaagt steeds opnieuw
ook de twijfel.
Hij vreet de rust en de stilte
alweer weg
zoals de warmte de sneeuw doet smelten
al vind je die nog zo mooi
en doet die de hardheid van de vormen wijken.
Helpt niets hier tegen?
Of moeten we met de ogen
van de kinderen kijken?
Geplaatst in de categorie: emoties