Netgedichten

netgedicht (nr. 19.067):

Landschap der poëzie

Aarde is hij, gestampte vreugde en verdriet
teelt van een verleden en de toekomst
op de akkers van de nog te vormen taal
waarop men alleen het onkruid ziet.

De gewassen woorden ontstaan in trage groei
breekt de inspiratie open, gezaaid in felle tinten
in de vruchtbare grond van een literair bestaan
komt z'n broze pen uiteindelijk tot bloei.

Wuivend riet dat z'n dramatische noten schrijft
wat overgaat in het overspelig ruisen van de wind
weerlegt de wereld in een zee van ironie
waarin allen z'n skeptisch cynisme overblijft.

Ploegt hij voort in wankel evenwicht
blijft hij steeds een gulzig dromer, die
balanceert tussen leugen en z'n eigenwaarde
immer gericht op de speeltuin van een realiteit
waarin z'n poëzie het best gedijt.