Netgedichten

netgedicht (nr. 19.298):

Cocon

Op stramme poten had de morgenspin
ons in nachten ongemerkt besprongen
en met listige draden ingesponnen
verstilde lijnen van geronnen uren
verzonnen in een nauw gemeten tijd
bleef het ongeduld aan ons kleven, in een
keurslijf wat de toekomst bleef verzuren
en waar het bloed niet vrij kon stromen.
Zonder ons in die pijn te kunnen wegen
veel verder dan een vast verdriet, leidt
terug naar eerder genomen punten
ontdooit in malse voorjaarsregen
schuilend in een cocon van mededogen
in een kluwen waaraan niet is te ontkomen
hangen ervaringen te drogen
in een milde lentezon.