Netgedichten

netgedicht (nr. 19.414):

mijn gebroken armen

troosten kan ik
slechts met woorden
maar besef terdege
dat zij de zee er niet
van kan weerhouden
oud zout in jouw wonden te legen

de spiegel van de dag
zo ogenschijnlijk alledaags
legt de leegte bloot
het scheurt het hart in stukken
maakt van de pijn
in de ogen gewag
ziet helen alsmaar mislukken

waar geen leven is,
daar verschijnt de dood
in alles wat de ander
niet meer herkent

zelfs de zeepbel
licht en dromerig van aard
draagt het gewicht van lood
en met de weg naar het licht
ben je niet meer bekend

althans zo kruipt de
schreeuwende stilte
dolend voort

je hoort niet meer mijn roepen
het blijkt, terecht,
gedoofd geluid,
in het kielzog vermoord