Los van alles
Waar ik was kan ik niet zeggen,
een stofje was ik, zonder 'wicht.
Om een afstand af te leggen
ging ik sneller dan het licht.
Onderweg zag ik ze flitsen,
gerekte stukjes wit en geel,
ze leken aan elkaar te ritsen,
eindeloos en meer dan veel.
Eenzaam ben ik mij gaan voelen,
zo snel als eerst ging ik niet meer,
ik zocht naar houvast, vaste doelen
en keerde naar de aarde weer.
Het was een boom waar ik naar zweefde,
betastte opgelucht de bast.
't Voelde zacht.Ik keek, beleefde,
ik hield mijn eigen kussen vast.
Geplaatst in de categorie: humor