Zwaan
Hoe zij krakend omhoog opnieuw
de zwaartekracht overwon
oploste in het diffuse licht
van de opgaande zon
een offer van aarde en water
aan de wolken en de lucht
een beeld van een plek
die wiegend achterbleef
Waarheen zij gaat, op zoek naar wie
naar wat zin geeft aan bestaan
gedempt in oren met watten gevuld
en het kloppen van het hart
Zij trekt haar vleugelspieren aan
haalt zuurstof uit de lucht
snerpend haar neusgaten vult
breekbaarheid een aanfluiting maakt
zelfs die van het verliefde hart
de pijn onschadelijk verdrijft
Haar blik omlaag ziet ver
nog steeds niet hoog genoeg
rook van verbrande veren
verlangen daar weer te zijn
waar aarde lucht en water kust
zachtheid haar drijven doet
eenzaam kan zijn en wachten
op de aanvulling, die zij mist
zwemvliezen bewegen haar vooruit
Zie ook: http://www.taichivanstani.nl
Schrijver: Stanislaus Jaworski, 9 mei 2008
Geplaatst in de categorie: reizen
Landen, daar waar haar spiegeling het water vindt.
Ik heb genoten van dit mooie gedicht.