Netgedichten

netgedicht (nr. 20.590):

Beeltenis

Je zei nooit veel. Niet dit of dat,
niet zus of zo, maar altijd had
je tijd te over. Voor mij en hen
die aan je lippen hingen. We stonden
dikwijls haast te dringen om de wijze
woorden die je sprak.

Je lachte vaak. Zo veel en mooi
en uitgelaten. Dat deed je liever
nog dan praten. Met mij en hen
die zoveel om je gaven. We konden
ons aan je liefde laven en aan de warmte
die je ons steeds gaf.

Je bent niet meer. Niet hier
maar ginder en onze liefde wordt
niet minder. Van mij en hen
die jou nooit zijn vergeten. Ach mocht
je toch eens weten hoe wij je nog altijd
missen, iedere dag.