Netgedichten

netgedicht (nr. 20.797):

Zilverlingen

Daar waar wolven weer gaan huilen
over het nachtelijke veld
van drie verloren zuchten
en een hand vol wisselgeld
smeekt een priester in het maanlicht
als zijn knopen zijn geteld
de volle maan genade
voor wat nooit werd doorverteld

Achter nachtelijke zuilen
wordt er aarde afgepeld
voor een dodelijke zonde
en een doodgezwegen held
door een kuilengravend priester
die de dag heeft afbesteld
dat het witte licht zal baden
in het oog dat werd gekweld

Maar de hongerige muilen
van de wolven in het veld
zij kenden geen genade
in de nacht dat werd gesteld
dat een wens pas echt gaat leven
als zij ter aarde wordt besteld
toen trok de priester schade
zoals het maanlicht had voorspeld