er zit poëzie in een klaproos
een houten vloer
drijft voorbij het land
dat ik in me draag
vanuit de verte schuiven
lege stoelen als bootjes in
mijn schoot
het is eb, denk ik dan
wanneer mijn longen
nesten bouwen, te groot voor
kale bomen en de klaprozen
die in de palm
van je hand vallen
en het maanzaad sluiten rond
je mond, purperrood
alsof
het slapen vergetelheid
doet opdrogen
in mijn land, mijn verdwenen
doorgesneden
land
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 11 juni 2008
Geplaatst in de categorie: psychologie