open dag
het was allemaal voorbedacht
de fanfare speelde
de dichter schreeuwde
de trompetters en de trommelaars
vielen perfect in de dressuur
allemaal tegelijk muisstil
je kon voor een moment messcherp
zijn verheven liefdeslied horen
dat kwam er dan even boven uit
hij stond zo te zweten
dat je dacht man hou toch op
je voelde hem door je huid
je voelde hem tot bloedens toe
vrouwen dansten langzaam langs
steeds dezelfde passen
gemaskerd met ogen nog daarin
schroeiende puntjes gestold verdriet
waar iedereen snel van weg keek
om meteen weer terug te kijken
door de grijze griesmeel heen
met her en der wat rose vlekjes
kerels strakke haarlijn pruiken
liepen zonder ophouden te praten
met wie mocht je naar raden
ze lachten met hun hangbuiken
aan de kant scheve gezichten
rode neuzen doffe blikken
hanglippen lopende snotneuzen
vast op wagentjes of een beklede stoel
tussen de bomen wapperde een doek
we zijn hier voor het goede doel
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Ik ben immers god niet.