oerverlangen
wellicht duurt ‘t zoeken te lang
wanneer het pad om je heen
vervaagt, uit je blik verdwijnt
en je lijf zo krom en stram
tussen verkreukelde lakens
gedurig naar geborgenheid tast
maar als het verholen huis zich
onverhoeds weer vinden laat
en er iemand naar je wuift
dan besef je in een flits dat zij
het is, de vrouw die jou ooit
baarde je weldra omarmen zal
nu het oude nest je trage stap
versnelt, je louter nog stamelen
kan: moeder, ik ben weer thuis
Geplaatst in de categorie: ziekte
Dat stamelen vind ik prachtig