Netgedichten

netgedicht (nr. 21.226):

Sporen van morgen

Donzige watten van stilte,
zwijgend in ordelijke akkoorden
die een menselijke kilte overstijgen
geregen tot eigenzinnige verhalen
verbouwd tot uitgeplozen woorden
in stille gang nooit zullen zwijgen.

Ontstegen aan de middelmaat de dingen
waarin altijd een opwaart verlangen huist
zich te plooien in de tonen van hun natuur
de aard getooid in eigenwaarde,
gaan ze voor elkaar door het vuur
in tollenrantie en in vrije vlucht
daardoor kennen werelds grenzen niet
voor natuurlijke barriëres niet beducht.

Hun toekomst ligt in een ander droomgebied
op zoek naar nieuwe kansen achter de horizon,
in tegenwinden vergedragen, een zwervend
bestaan op drift langs een verdraagzame zon,
zich te nestelen in hun eigen stroomgebied
en hun sporen te verdienen in een
vernieuwend en een duurzaam lied.