Netgedichten

netgedicht (nr. 21.345):

Cirkelgang

Ooit vol van groene pracht valt het
oude blad tenslotte, gekneusd
door een late najaarsstorm, neer
in de donkere en verlaten gracht.

Met nerven diep gegroefd sterft het
blad, verweerd gelijk een oude huid,
in slagregens en barre winterkou.
Dit eenzame verval, zo ver van mij.

Zo gaat het ons ooit eender af:
eens vol overmoed en tomeloos
elan, op zoek naar de grens van
de eeuwigheid, verdwaalt men toch

Stilaan, richting van d'oude dag en
schuift, met kwalen en gebreken,
net als dat ene blad heel langzaam
grijs en krom, richting 't koude graf.

En toch, eens keert de de dag weerom
dat bij de eerste schuwe zonnestraal,
door het kiemen van mens en natuur
dit al ontwaakt, in oude pracht en praal.