Netgedichten

netgedicht (nr. 21.747):

Verbroken stilte

De verbroken stilte, als een zwaar gewicht,
hangend boven de vijver, als een soort mist,
neemt de wereld in zich op, niet als gedicht.

Maar als verhaal over wat de wereld ooit zag,
wat de wereld ooit deed en zich heeft vergist.
Alleen de dood bleef achter, met een lach.

De laatste bom viel met een enorme kracht,
trok dodelijke sporen over land, over zee.
De dag verwerd tot een eeuwig durende nacht.

De getuigen werden de gevangenen van de dood,
dat ze dood wáren, ze hadden geen enkel idee.
Alleen de stilte, de stilte zwaar en groot.