Netgedichten

netgedicht (nr. 21.788):

van moeders doe overdrijven en voorbijgaan

het is de straffe wind die mij de achterzijde
van de bladeren laat zien, zo heftig krommen
de populierentoppen, het ratelt gestaag en de
bulderende zee op afstand schreeuwt verhalen

ik luister in één stuk door naar wolkenranden
die mijn polderland verstoppen achter zonlicht
kolossale gezichten blijken moeders die zingen
over koren, veranderlijk zoals zij voorbij drijven

hun schorten besmeurd met regensluiers, ogen
zonder wimpers, wervelend in elkanders adem
bij de nocturne in G – minor fluistert de stilte
klimmen mijn aanslagen tegen de onvergetelijke

armoede van een heldere hemel, braakliggende
zeeën waar luchtschepen laveren tussen ijswolken
het klavier stottert, mijn Steinway verkrampt in
de schoot van een oude berg als het donker wordt