Netgedichten

netgedicht (nr. 21.789):

Hellehond

Helse hond met duivelsogen
keek mij lang doordringend aan
toen ik staande in mijn dromen
de rivier voorbij zag stromen
en ik wist het zal nu komen
dat ik deze stroom moet gaan

En de hond hij schraapte kelen
al zijn kelen scherpend rond
die mij dreven niet veel later
naar het hooggeweven water
waar de hond in vals geschater
al mijn heldenmoed verslond

Al het water schuurde ruwend
langs mijn lippen -tot een traan
viel als stenen zwaar in kringen
die ver uitgerold vergingen
want ik wist ook stervelingen
moeten soms op tenen staan

Aan de oever zocht ik stenen
zocht ik stenen die ik vond
en ik raapte ze gedreven
voor een angst die was gebleven
en hoezeer mijn ogen dreven
geen rivier meer en geen hond