Netgedichten

netgedicht (nr. 22.302):

Auschwitz

Het huis waar ik een kamer had
was doorgaans stil de hele nacht;
hooguit een muis die onrust bracht
of iets van buiten uit de stad.

Maar soms weerklonk een roep
om hulp door alle kamers heen,
over een gestalte op de stoep
die iemand haalde naar het scheen.

Verloren liep hij door de gang
voor spoken en voor mensen bang,
en hoorde weer de schrille bel
die hem terugbracht naar de hel.

Met grote ogen die me vroegen
wat mensen toch met mensen doen,
klampte hij me zwetend aan

en trillend bleef hij voor me staan
met schouders die 't niet meer droegen
wat eens gebeurde toen.

Schrijver: Porter, 19 september 2008

Geplaatst in de categorie: discriminatie

leed

discriminatie

misdaad

4.0 met 22 stemmen

858

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: patrick
Datum:: 13 maart 2009
Email:: pinkeltje45hotmail.com; voordat je iemand uitmaakt voor iets bedenk wat zal deze persoon mee gemaakt hebben. wij mensen die na die tijd geboren zijn kunnen niet voorstellen wat deze mensen in die tijd mee gemaakt zullen hebben alleen vermoeden.

Naam:: sabia
Datum:: 4 oktober 2008
Email:: sabia_jhotmail.com; Ik ben zelf een jonge griet, die waarschijnlijk geen enkel idee heeft hoe de tweede oorlog moet zijn geweest. Maar ik ken verdriet en ontzetting en dit is in dit gedicht prachtig gebracht.

Naam:: Lydia Wubbenhorst
Datum:: 23 september 2008; Juist in deze dagen, waarin we de Slag om Arnhem herdenken, treft dit gedicht des te meer. Het begrip van de dichter voor de verschrikkelijke wanhoop van hen die overleefden, spreekt mij bijzonder aan, omdat hij ons eraan herinnert dat er voor miljoenen geen bevrijding was.

Geef je reactie op deze inzending: