de zomer droef voorbij
gisteren heeft een beminnelijk mens
de wereld veel te vroeg verlaten
vandaag veeg ik de eerste bladeren
wat trager bij elkaar
in ‘t besef dat het leven breekbaar is
haar geheimen diep versluierd houdt
aan alle seizoenen onderhevig blijft
waarin vogels naar verre oorden
trekken, het kleurend blad verwaait
stilaan verweert
waarom een mens die sterven gaat
wellicht weer huiswaarts keert
doch nimmer uit ‘t zicht verdwijnt
Geplaatst in de categorie: afscheid
Mooi gedicht, Bert!