Netgedichten

netgedicht (nr. 22.586):

Jij piest nooit meer

Gemorst zoals roestige spaken
in het wiel kraken en de as
slingerend draait om de behoefte
van de voortgang is jouw zadel
leeg want de dood boekte je vlucht
alvorens je had betaald

Ergens een familiair trekje
al was je gezicht wat ronder dan
dat van mij en telkens als je komst
vooraf werd gemeld maakte ik
mijn schans wat minder haaks, want
je benen zochten het licht telkens
aan de verkeerde kant

En ja, je plasgedrag vroeg telkens
om wat credit, man hoe kon ik weigeren
mijn ruimte jou te geven al moest
ik na je boodschap telkens de
rand weer schoon gaan vegen

elze