Zwarte mist
Geen hand die ik bereiken kon
geen stem om op terug te vallen,
geen oor, geen hart
dat luisteren kon of wilde
stappen meer terug
dan vorderingen makend
en alles enkel maar in zwart
niemand zag het, geen lachen,
die druk, die pijn van het alleen zijn,
dat verwoestend alleen zijn
mijn geest, vele malen
gestorven in de koude zwarte mist,
en in vreselijke staat:
toch was het mijn omhulsel slechts
dat rilde
nu kom ik uit mijn grote donker
naar hier om jou te zien, om eventjes
maar weer je lieve gezicht te strelen,
eventjes maar te voelen aan je haar
Nu besef ik het,
nu besef ik het pas goed.
ik ben gewoon te laat
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Het is nooit te laat... tenminste ik hoop niet voor diegene waar ik nu aan denk...
Prachtig.