Emotiecensuur
De zonderlinge blauw lucht spiegelt
als een onbeweeglijke luchtzee
over de langgerekte spoorlijnen
die de weilanden doelmatig doorkruisen
richting bruisende onoverzichtelijke zee,
hier heb ik ooit de illusie gehad
dat alles mogen zeggen, ook alles
uiten is, maar ik kwam teleurgesteld
weer thuis, vond een weg tussen
ellebogen, brede schouders, hoge hoeden
peinsde een vingerwijzing zelfbehoud,
alles wordt opgeslokt door de woeste beweging
van de trein die zich door het landschap trekt
op weg naar een laatste bestemming,
ik voel dat de emotiecensuur heeft toegeslagen
niets is meer zegbaar als het niet heftig is
mijn innerlijke zelf vecht met een bitter tegenstreven,
langs het geboomte en het kreupelhout slingert de trein
in een langgerekt voortgaan via de buikwind
van het veranderde klimaat, door het donkere bos,
er zijn naast mijn psychiater nog andere vrouwen
in mijn leven,
ik voel me als een mus bevrijd
uit een door de mens geschapen vogelkooi.
Inzender: Henk van Dijk, 2 november 2008
Geplaatst in de categorie: psychologie