Netgedichten

netgedicht (nr. 23.237):

Tredmolen

In zwarte aarde verzonken
in wind en weer vergaan, in
de herfst met goudgelen stronken
als tafels gedekt, stroomt de
nectar van de afnemende maan.

Te slapen met de beuk
geworteld in de aarde,
verstrengeld met de muze
van een ongeboren lied,
verliezen beelden hun
zin en waarde, gedragen
door vleugels van verdriet,
voor vrinden die bloeiden
in de boezem van de linden.

Het lichaam vergrijst
in de kern van de beuk
verwordt tot bladeren,
roodgeel of verdord,
verdunt de kruin,een
naderend afscheid voor
een definitieve breuk.

In het snijpunt waar
mensen van zichzelf
vervreemden, kreunt de beuk
in ziel van het geaarde kind
ademt het lichaam de
spreuk der ontheemden,
onafhankelijk bemind.

In het vale licht van
een weerbarstig leven,
kind van zon en aardse boom,met
de vingers naar de hemel geheven
tot stuifmeel vermalen, de
tredmolen van een herhaalde droom.