Netgedichten

netgedicht (nr. 23.314):

Nu de bladeren zijn gevallen

Nu de bladeren zijn gevallen
en de sneeuw de daken dekt
voel ik weer hoe ik naar warmte hunker,
hoe zoveel niet echt gelukkig maakt
omdat de honger en de dorst veel groter zijn
dan wat voedsel en drank kunnen stillen.

Nu de bladeren zijn gevallen
en de sneeuw de daken dekt
voel ik hoe een helder lied
tot diep in mijn ziel klinkt
en daar een licht doet ontvlammen
dat ik graag wil laten schijnen
in jouw duister, over jouw pijn.

Nu de bladeren zijn gevallen
en de sneeuw de daken dekt
weet ik weer hoe klanken
en beelden iets raken dat veel verder ligt
dan wat zintuigen kunnen registreren.
Ik voel me gedragen en gekend,
bemind en gekoesterd
als een kind op moeders schoot.
Zo veilig voel ik mij, zo veilig...