Netgedichten

netgedicht (nr. 23.687):

ZWARTE ZWAAN

Gracieus en rustig zwom in de vijver
Een schone o zo mooie zwarte zwaan
Naar mij toe zwom zij met veel ijver
Toen zij mij daar zo stilletjes zag staan

Met haar slanke hals omhoog geheven
Keek zij mij een ogenblik doordringend aan
Onzer beide geesten leken voor heel even
Vervlochten tot hetzelfde dierlijke bestaan

Haar ogen leken door mijn ziel te boren
Met één blik eindeloos veelzeggend verstaan
Alsof we beiden toch werkelijk echt behoren
Tot eenzelfde Goddelijke uitgedachte waan

Gracieus en rustig zwom in de vijver
Een schone o zo mooie zwarte zwaan
Na heel even mijn gedachten als schrijver
Gedeeld te hebben moest ik toch weer gaan