Netgedichten

netgedicht (nr. 24.342):

De wind en de liefde

Zacht zucht de fluister van de wind
over moeder aarde
het stormt niet
maar een warme glans
van liefde
bouwt bruggen en kastelen
vriendschap
straalt van noord oost naar zuid west

ze vangt het op met beide handen
haar voeten dansen vrede
ze wil dat verder dan over de horizon
fluisteren tot waar
nu nog de bomen kaal van tak
in de wortels lente vergaren
straks zullen ze die laten ontspruiten
in een zacht groen bladerdek

stevig staan ze daar
sinds jaren
ze vangen wind
ze buigen wel
maar ze barsten niet
ze breken niet

zo ook breekt de vrouw niet
in haar ogen liefde
die ze ontvangt met het zuchten van de wind
ze draagt die op
aan moeder aarde

ze geeft door