Netgedichten

netgedicht (nr. 24.452):

Gevloerd

Ons lot ligt
gevloerd op straat,
lantarens werpen
hun lichtend teken,
en schaduwen de
monden snoert,
van wie het
gezicht niet plooit,
blijft in gebreke
in de spotlight
van het bestaan,
lazen de half
gevulde glazen
in beider ogen,
om die te laten
staan, van
onszelf vervuld,
waarin we de
liefde hebben
voorgelogen, met
de stad als kussen, om
de smarten op te rapen,
lijkt het duister z’n
eeuwigheid zelf te
hebben geschapen, de
kaars brandt niet meer,in
de littekens van afnemend
verweer en lijken we
verloren van elkaar,
te zeer op pijnen
aangewezen, van
geproefd en verweten,
vergeten te genezen.