Netgedichten

netgedicht (nr. 24.536):

Naast het bed van de dichter

Dwalen, en niet verdwalen
dat vraag je nu aan mij
maar ik zal mijzelf herhalen
dat brengt waarheid dichterbij

zo spreekt zijn stem, zachtjes
een beetje bedeesd, in korte zinnen
klinken zijn woorden, en ik luister
aandachtig, niet langer verlegen

hij vraagt me naar de zee
ik vertel hem over de golven
het zonlicht en mijn burgerplicht
geen poging tot ontsnappen

hij leest mij voor uit een boek
ik laat hem foto’s zien
hij pakt mijn hand, stevig
in de zijne, zacht en oud

waar is ruimte
is er tijd, lees ik zijn voorhoofd
en breng de lauwe thee
naar zijn mond van trillende lippen

heb jij die vrouw nog gesproken
vraagt hij, al tijdens het drinken
maar nee, ik verflauw niet
omhels het rookgordijn van metaforen

er is niets meer uit te leggen
aan de trage woorden van protest
hangt het beeld van zijn geliefde.