Netgedichten

netgedicht (nr. 24.729):

Onbaatzuchtig

Als ik me nu al ga beklagen
in een levenslang gedicht, zie
ik, dat de onvermijdelijk kim, zich
al bij de uitgang heeft gepost,
een wachter, die het koud laat,
wanneer ik mijn post verlaat, en
van het talmen wordt verlost, staat
in onbaatzuchtigheid voor ieder klaar,
zijn taak is niet te kunnen kiezen, en
voor hem slechts een bijkomstigheid,
hoe en in welke tijd mijn aansluiting
zal verliezen, wellicht kunnen we samen
het lot wat sturen, om een willige
toekomst te beramen, het is zinloos
stil te staan bij mijn zerk. Hij verricht
niet zelf het ruimende werk, dat zijn de
trawanten in hun overuren, onbezoldigd
wachten op hun nieuwe klanten,
ik mag maar hopen, nog menig maal,
ideeën te laten rijpen, alvorens te
moeten dansen naar hun pijpen.