Netgedichten

netgedicht (nr. 25.058):

Gewillige mutilatie van een tijdelijk dakloos brein

Soms is het nodig eens heel ver weg te kijken
van de dingen die zijn en wat staat te gebeuren.
Om het vast te houden, want het gaat zo weer voorbij.
Het lichaam verkrampt in idem dito foetushouding,
de ledematen gevangen in weerbarstige stoelsteunen
en extenties die de lichaamsuiteinden doen verbleken,
vanwege het veel te lang blijven zitten wachten op een teken.

Terwijl ik dacht 'Een gedachtenblokkade per dag houdt de afstomping weg!', joeg
de spanning in mijn achterhoofd alle wolken samen om te barsten in een zondvloed. Mijn
nek krampte zich samen tot een hardleerse kraag, bedacht op de teisterende, plensende
druppel die de spreekwoordelijke druppel zou zijn. De ontluistering geschiedde; mijn nekvel spatte open
in een bulderend geroffel op mijn trommelvliezen. Ik klapte mijn opgevouwde botten weer staande
met een innige deelneming; 'Dankjewel voor de openbaring van vandaag!'...Dageraad.

Deze keer hoorde ik de regen Strauss' 'Also sprach Zarathustra' fluiten.